Hannelore: Vrijwilligerswerk

Hannelore Zwitserlood is bekend van radio 538, waar ze elke middag te horen is met het nieuws. Niels Geusebroek schreef voor haar het liedje ‘Take your Time Girl’ op de hartslag van haar ongeboren baby. Inmiddels is baby Olivia al ruim een jaar oud. Hannelore steunt Stichting Babyspullen en zal voor ons regelmatig een blog schrijven over haar werk bij de radio en haar twee dochters.

Pffff… Als je dacht dat je het rustiger krijgt als je kinderen naar de creche/peuterspeelzaal/school gaan, heb je het mis. Want er is altijd vraag naar mama’s en papa’s, die willen helpen bij schoolreisjes, commissies, versieren, schoonmaken, optredens, enzovoorts enzovoorts. Je zou denken dat alleen ouders die niet of part-time werken hiervoor te porren zijn, maar niet heus. Want al draai ik werkweken van zo’n 50 uur, ik ben ook secretaris in het bestuur van de peuterspeelzaal van mijn jongste dochter. Voorheen was ik ook iedere maandagochtend biebmoeder op de basisschool van mijn oudste. En natuurlijk word ik ieder jaar gevraagd voor het Voorleesontbijt op minstens twee plekken. Waarom, vraag je je af?

Nou, dat voorleesontbijt vind ik gewoon echt leuk. Maar de rest doe ik vooral uit schuldgevoel. Want die ene lieve juf vroeg mij steeds of ik als-je-blieft in het bestuur wilde en na de derde keer, kon ik geen ‘nee’ meer zeggen. Mijn kinderen vinden het trouwens fantastisch als hun mama ergens bij aanwezig is, dus die blije koppies maken het weer helemaal goed dat ik vervolgens tot middernacht mijn gewone werk zit af te maken.

Dit vrijwilligerswerk is dus leuk, gewoon hartstikke hard nodig én het helpt tegen je eigen schuldgevoel, check. Maar er is nóg een reden: angst. Want ik ben doodsbang dat ik ook ooit aan de beurt kom voor dat ene ding. Dat éne wat ik nooit zal doen, als vrijwilliger. Echt nooit. Als vragen ze mij er duizend keer voor of al zou ik er zelfs duizend euro voor krijgen….

Luizenpluizen! Alleen al bij de gedachte aan hoofdluis krijg ik enorme kriebel en ik ga echt gillen als ik bij een kind beestjes door het haar zie marcheren (je begrijpt dat wij er thuis nog nooit last van hebben gehad, godzijdank). Dus om te zorgen dat ik al ‘genoeg’ doe en daar niet voor wordt gevraagd,  help ik mee bij sportdagen, het versieren van de klas, enzovoorts enzovoorts. Maar ik wil bij deze wel alle luizenpluizers van Nederland bedanken. We dragen allemaal ons steentje bij, maar wat mij betreft zijn jullie Helden! Lieve luizenmoeders en –vaders, bedankt!